Vandaag moesten we wisselen van accommodatie. We hadden gister al een ontbijtje gehaald dat we op onze hotelkamer konden opeten zodat we na het uitchecken meteen met onze tassen door konden naar ons nieuwe hostel.
Tijdens het ontbijt las Chris natuurlijk Nu.nl en hier stond een artikel op waarin geschreven werd dat er minder vliegtuigen naar Nepal vliegen i.v.m. brandstoftekort door protesten. Wij hebben voor 8 oktober een vliegticket naar Kathmandu geboekt en checkten dus snel onze mail. Tot zover lijkt het erop dat ons vliegtuig gewoon zal vertrekken.
Tegen 12 uur arriveerden we in ons nieuwe hostel. Helaas was de kamer nog niet beschikbaar, maar we konden onze tassen wel achterlaten. We liepen weer een rondje in de nieuwe wijk toen Chris erachter kwam dat hij zijn ring niet om had. Snel terug naar het hostel om in de tas te kijken; nee, nergens een ring te vinden. Toen gauw aan het personeel gevraagd om ons oude hotel op te bellen (ze spreken daar namelijk geen Engels) om te vragen of ze een ring hadden gevonden. Nee, was het antwoord, geen ring gezien. Nou, we wilden het toch zeker weten en besloten weer de metro terug te nemen om zelf een kijkje te wagen. De reis ging niet geheel vlekkeloos.
We hadden snel 2 kaartjes gehaald, waren de trap af gesneld en zagen onze metro klaar staan. Omdat het druk was twijfelden we even of we deze metro moesten nemen. Toch maar doen besloten we en Chris sprong in de metro. Mars die een metertje achter Chris liep zag de deuren voor haar neus sluiten. Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
Na elkaar even vragend aangekeken te hebben (hoe kom jij aan die kant van de deur?) gebaarden we naar elkaar dat we elkaar bij de volgende halte zouden zien (ook het punt waar we moesten overstappen naar een andere metro). Na een paar minuutjes wachten waren we alweer herenigd. Tijd om door te gaan.
Eenmaal aangekomen bij het hotel herkenden de receptionistes ons al, en jawel, daar werd de ring meteen overhandigd. Schijnbaar toch gevonden. Gelukkig. Meteen weer terug in de metro en nu echt inchecken bij het hostel. De kamer zag er prima uit en we konden gelukkig ook meteen onze kleren wassen. Dit was een hele opluchting, want na 2 weken Tibet waren we wel door ons voorraadje kleding heen ;).
’s Avonds gingen we uit eten bij een iets luxer restaurant. Het eten was een stuk minder vet dan normaal en smaakte goed, maar niet heel bijzonder. We wilden dus nog wel een toetje proberen. Chris koos voor een Durian toetje. Iedereen die bij een Pasar Malam is geweest heeft deze vrucht wel eens geroken (het stinkt namelijk). Chris dacht dat het beter zou proeven dan ruiken, maar helaas, het was ook niet te eten. Het toetje dat Mars had gekozen was gelukkig lekkerder (papaja met room).
Tijdens het ontbijt las Chris natuurlijk Nu.nl en hier stond een artikel op waarin geschreven werd dat er minder vliegtuigen naar Nepal vliegen i.v.m. brandstoftekort door protesten. Wij hebben voor 8 oktober een vliegticket naar Kathmandu geboekt en checkten dus snel onze mail. Tot zover lijkt het erop dat ons vliegtuig gewoon zal vertrekken.
Tegen 12 uur arriveerden we in ons nieuwe hostel. Helaas was de kamer nog niet beschikbaar, maar we konden onze tassen wel achterlaten. We liepen weer een rondje in de nieuwe wijk toen Chris erachter kwam dat hij zijn ring niet om had. Snel terug naar het hostel om in de tas te kijken; nee, nergens een ring te vinden. Toen gauw aan het personeel gevraagd om ons oude hotel op te bellen (ze spreken daar namelijk geen Engels) om te vragen of ze een ring hadden gevonden. Nee, was het antwoord, geen ring gezien. Nou, we wilden het toch zeker weten en besloten weer de metro terug te nemen om zelf een kijkje te wagen. De reis ging niet geheel vlekkeloos.
We hadden snel 2 kaartjes gehaald, waren de trap af gesneld en zagen onze metro klaar staan. Omdat het druk was twijfelden we even of we deze metro moesten nemen. Toch maar doen besloten we en Chris sprong in de metro. Mars die een metertje achter Chris liep zag de deuren voor haar neus sluiten. Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
Na elkaar even vragend aangekeken te hebben (hoe kom jij aan die kant van de deur?) gebaarden we naar elkaar dat we elkaar bij de volgende halte zouden zien (ook het punt waar we moesten overstappen naar een andere metro). Na een paar minuutjes wachten waren we alweer herenigd. Tijd om door te gaan.
Eenmaal aangekomen bij het hotel herkenden de receptionistes ons al, en jawel, daar werd de ring meteen overhandigd. Schijnbaar toch gevonden. Gelukkig. Meteen weer terug in de metro en nu echt inchecken bij het hostel. De kamer zag er prima uit en we konden gelukkig ook meteen onze kleren wassen. Dit was een hele opluchting, want na 2 weken Tibet waren we wel door ons voorraadje kleding heen ;).
’s Avonds gingen we uit eten bij een iets luxer restaurant. Het eten was een stuk minder vet dan normaal en smaakte goed, maar niet heel bijzonder. We wilden dus nog wel een toetje proberen. Chris koos voor een Durian toetje. Iedereen die bij een Pasar Malam is geweest heeft deze vrucht wel eens geroken (het stinkt namelijk). Chris dacht dat het beter zou proeven dan ruiken, maar helaas, het was ook niet te eten. Het toetje dat Mars had gekozen was gelukkig lekkerder (papaja met room).