Zaterdag
Daar stonden we dan, langs de weg, in the middle of nowhere, op de bus naar Concepcion aan het wachten. Gelukkig niet zo heel lang, want na 15min reed er een vrouw met haar zoon langs en ze vroegen of we naar Concepcion moesten? Ja, dat moesten we inderdaad. Nou zeiden ze, stap dan maar in, en na een beetje in het Spaans "gecommuniceerd" te hebben, werden we even later bij de busterminal afgezet.
Vanaf de terminal wilden we de bus naar Bolivia nemen, maar dat bleek niet zo simpel. Ons werd aangeraden om de bus terug naar Asuncion te nemen (een dikke 8 uur). Niet echt handig dus. Optie 2, de bus naar Filadelfia (het enige stadje onderweg naar de grens, het gebied/ de Chaco, en erg verlaten), maar die gaat pas morgenavond om 8 uur... Naja dan maar optie nr. 3. We besloten de bus naar Pozo Colorado te nemen, het leek ons logisch dat de bus naar Bolivia hier langs moest komen.
Eerst nog even wat geld gepind, en wat boodschapjes gehaald, en toen zaten we even later in de bus. Om 12 uur kwamen we aan in Pozo Colorado. Hier bleek gelukkig al snel dat inderdaad de bus die we moesten hebben langs zou komen; alleen pas tussen 23:00u. en middernacht...
Pozo Colorado bestaat uit één grote rotonde, twee tankstations, een paar huisjes en een politie check-point. We besloten maar om bij de politie te gaan wachten aangezien al het verkeer richting Bolivia daar langs moet rijden.
Bij het politiestation kregen we een stoeltje en besloten dus maar in de zon een boekje te lezen. Toen de zon om 6 uur onderging kwamen de muskieten tevoorschijn en vluchtten we naar het tankstation om wat empanada's te eten. Om 10 uur besloten we toch maar weer naar de politie te gaan, want je weet nooit precies wanneer de bus komt en die wilden we natuurlijk niet missen.
Na nog even met de politie gepraat te hebben en helemaal lek geprikt te zijn door de muskieten (Mars heeft wel 63 enorme bulten), kwam om kwart over 12 de bus langsgereden. Jeeh, snel instappen!
Zondag
Nu kon de busreis die bekend staat als "only for the wild and adventurous" beginnen. De wegen werden steeds slechter en we stuiterden dan ook flink over de weg. Gelukkig zijn we inmiddels wel wat gewend en konden we nog een beetje slapen. Om half 5 stopten we bij een controlepost en moest iedereen de bus uit, tassen meenemen en op een rij gaan staan. Daarna moesten we allemaal 1 voor 1 meekomen en werden onze tassen doorzocht. Waar ze naar zochten is niet duidelijk en even later stuiterden we weer over de weg, tot, een paar uur later, de bus uitviel. Daar stonden we dan, in niemandsland.
Weer een paar uur later was de bus gemaakt en stuiterden we weer over de weg. Zo gingen we nog uren door, haalden een stempel in Paraguay en daarna een stempel in Bolivia en om 5 uur kwamen we aan in Villamontes; onze eerste bestemming in Bolivia.
Daar stonden we dan, langs de weg, in the middle of nowhere, op de bus naar Concepcion aan het wachten. Gelukkig niet zo heel lang, want na 15min reed er een vrouw met haar zoon langs en ze vroegen of we naar Concepcion moesten? Ja, dat moesten we inderdaad. Nou zeiden ze, stap dan maar in, en na een beetje in het Spaans "gecommuniceerd" te hebben, werden we even later bij de busterminal afgezet.
Vanaf de terminal wilden we de bus naar Bolivia nemen, maar dat bleek niet zo simpel. Ons werd aangeraden om de bus terug naar Asuncion te nemen (een dikke 8 uur). Niet echt handig dus. Optie 2, de bus naar Filadelfia (het enige stadje onderweg naar de grens, het gebied/ de Chaco, en erg verlaten), maar die gaat pas morgenavond om 8 uur... Naja dan maar optie nr. 3. We besloten de bus naar Pozo Colorado te nemen, het leek ons logisch dat de bus naar Bolivia hier langs moest komen.
Eerst nog even wat geld gepind, en wat boodschapjes gehaald, en toen zaten we even later in de bus. Om 12 uur kwamen we aan in Pozo Colorado. Hier bleek gelukkig al snel dat inderdaad de bus die we moesten hebben langs zou komen; alleen pas tussen 23:00u. en middernacht...
Pozo Colorado bestaat uit één grote rotonde, twee tankstations, een paar huisjes en een politie check-point. We besloten maar om bij de politie te gaan wachten aangezien al het verkeer richting Bolivia daar langs moet rijden.
Bij het politiestation kregen we een stoeltje en besloten dus maar in de zon een boekje te lezen. Toen de zon om 6 uur onderging kwamen de muskieten tevoorschijn en vluchtten we naar het tankstation om wat empanada's te eten. Om 10 uur besloten we toch maar weer naar de politie te gaan, want je weet nooit precies wanneer de bus komt en die wilden we natuurlijk niet missen.
Na nog even met de politie gepraat te hebben en helemaal lek geprikt te zijn door de muskieten (Mars heeft wel 63 enorme bulten), kwam om kwart over 12 de bus langsgereden. Jeeh, snel instappen!
Zondag
Nu kon de busreis die bekend staat als "only for the wild and adventurous" beginnen. De wegen werden steeds slechter en we stuiterden dan ook flink over de weg. Gelukkig zijn we inmiddels wel wat gewend en konden we nog een beetje slapen. Om half 5 stopten we bij een controlepost en moest iedereen de bus uit, tassen meenemen en op een rij gaan staan. Daarna moesten we allemaal 1 voor 1 meekomen en werden onze tassen doorzocht. Waar ze naar zochten is niet duidelijk en even later stuiterden we weer over de weg, tot, een paar uur later, de bus uitviel. Daar stonden we dan, in niemandsland.
Weer een paar uur later was de bus gemaakt en stuiterden we weer over de weg. Zo gingen we nog uren door, haalden een stempel in Paraguay en daarna een stempel in Bolivia en om 5 uur kwamen we aan in Villamontes; onze eerste bestemming in Bolivia.