Eenmaal in Patan aangekomen gingen we naar Durbar Square. Net zoals in Kathmandu is dit een plein met meerdere tempels en beelden. Hier gingen we lekker zitten en aten we een paar broodjes die we eerder op de ochtend hadden gehaald. We waren net wat foto’s aan het maken toen we benaderd werden door een security persoon: of we wel kaartjes hadden gehaald? Nee dit hadden we niet, we hadden nergens gelezen dat dit nodig was. Hij gaf aan van wel en vroeg of we mee konden lopen naar zijn kiosk. Een ticket bleek €5,- te kosten en dat vonden we het niet waard. We hadden het meeste al gezien en zagen mensen het plein op en af lopen zonder gecontroleerd te worden. We besloten verder te fietsen.
Dit bleek een nog intensievere tocht. Dit keer niet door de chaos om ons heen maar door het Nepalese landschap. We reden door de Kathmandu-vallei: heuvel op, heuvel af. We zagen de mooie natuur, veel kleine dorpjes en af en toe een aapje of een tempeltje. Tegen het eind van de middag kwamen we weer aan in Kathmandu en besloten de fietsen terug te brengen. Precies op tijd: tien minuten later begon het te regenen…
Snel liepen we naar een toeristenbureautje om te vragen of ze ons konden helpen met het regelen van buskaartjes voor onze volgende bestemming; Nagarkot. Dit bleek lastiger dan verwacht. Door het brandstoftekort rijden er maar weinig bussen en de verkoper kon ons niet vertellen of er morgen wel een toeristenbus zou vertrekken. Dit kan hij ons morgen pas vertellen. Een andere optie is dat we de lokale bus proberen, we moeten dan onderweg wel overstappen en ook daar is het onduidelijk of, hoelaat, en waar er een bus gaat. We zien in ieder geval dat de bussen momenteel op alle mogelijke manieren worden volgestopt; overal hangen mensen aan de bussen of zitten op het dak.
Voor ons is het nu nog onbekend of we morgen wel weg kunnen. We hopen dat de situatie snel veranderd, want we hebben nog heel wat plannen.