Vandaag was onze laatste dag in Kathmandu en moesten we een aantal dingetjes regelen. Na het ontbijt gingen we naar een toeristenbureau om buskaartjes te kopen richting Pokhara. Bij het eerste bureau werd ons verteld dat ze pas ’s avonds zouden weten of er morgen toeristenbussen naar Pokhara rijden. Dit vonden we een beetje last minute en dus besloten we een second opinion te vragen bij een ander bureautje.
Bij dit bureau werd ons verteld om maar eens lekker te gaan zitten, dan zou de beste man informeren of er morgen een toeristenbus naar Pokhara gaat. Hij pakte meteen een aantal boekjes waar tickets voor de bus in zitten en begon te bellen. De eerste busmaatschappijen die hij te pakken kreeg hadden geen benzine en reden dus niet. We hadden de moed al bijna opgegeven toen hij een busmaatschappij aan de lijn kreeg die wel benzine had en morgen zou rijden. Nadeel: ze hebben geen zitplekken meer. De bus heeft nog wel een plekje naast de buschauffeur, maar dan zonder rugleuning. We moesten meteen beslissen of we wel of niet mee wilden en gingen maar akkoord. Morgen gaan we zien of het de juiste keuze is, maar met de brandstofcrisis zijn de mogelijkheden erg beperkt. De lokale bus word ons door iedereen afgeraden, want overvol en een lange reis met veel stops. Nadat we hadden betaald en de bus-tickets overhandigd kregen, was het tijd voor dingetje twee; onze paspoorten ophalen.
Voor de derde keer (Chris zijn vierde keer) liepen we richting het visumbureau van India. Van al de keren dat we hier waren ging vandaag het snelst; geen rij, geen nummertje, maar direct naar de balie lopen, bonnetjes inleveren en onze paspoorten terug krijgen. We stonden dan ook binnen 5 minuten weer buiten. Nog even een hapje eten en terug naar het hotel om onze spullen te pakken. We zijn klaar voor onze reis naar Pokhara.
Bij dit bureau werd ons verteld om maar eens lekker te gaan zitten, dan zou de beste man informeren of er morgen een toeristenbus naar Pokhara gaat. Hij pakte meteen een aantal boekjes waar tickets voor de bus in zitten en begon te bellen. De eerste busmaatschappijen die hij te pakken kreeg hadden geen benzine en reden dus niet. We hadden de moed al bijna opgegeven toen hij een busmaatschappij aan de lijn kreeg die wel benzine had en morgen zou rijden. Nadeel: ze hebben geen zitplekken meer. De bus heeft nog wel een plekje naast de buschauffeur, maar dan zonder rugleuning. We moesten meteen beslissen of we wel of niet mee wilden en gingen maar akkoord. Morgen gaan we zien of het de juiste keuze is, maar met de brandstofcrisis zijn de mogelijkheden erg beperkt. De lokale bus word ons door iedereen afgeraden, want overvol en een lange reis met veel stops. Nadat we hadden betaald en de bus-tickets overhandigd kregen, was het tijd voor dingetje twee; onze paspoorten ophalen.
Voor de derde keer (Chris zijn vierde keer) liepen we richting het visumbureau van India. Van al de keren dat we hier waren ging vandaag het snelst; geen rij, geen nummertje, maar direct naar de balie lopen, bonnetjes inleveren en onze paspoorten terug krijgen. We stonden dan ook binnen 5 minuten weer buiten. Nog even een hapje eten en terug naar het hotel om onze spullen te pakken. We zijn klaar voor onze reis naar Pokhara.