Daarna gingen we met z’n vieren richting Larung Gar (wij en Yo Hie voor sightseeing en Fong Mi voor zaken). Een absoluut unieke plek. Het is een dorp, al lijkt het meer op een kleine stad, waar officieel 10.000 en onofficieel 40.000 monniken, nonnen en tijdelijke pelgrims wonen. Bijna alle huisjes zijn gebouwd in de traditionele Tibetaanse stijl en worden alleen afgewisseld met tempels en kleine winkels. Het is een wereldje op zich waar geloof en bidden centraal staan. Hier zou je met gemak een hele dag kunnen wandelen, maar na een uur of 4 was het voor ons tijd om door te gaan.
Dat doorgaan was naar, westerse (en misschien ook wel Chinese) maatstaven, een wat luguber tafereel; een openlucht begrafenis. Dit is een Boeddhistisch ritueel waarbij het lichaam van een overleden persoon wordt teruggegeven aan de wereld/natuur. Dit klinkt heel sereen, maar is alles behalve. Toen we bij de locatie van dit tafereel aankwamen vlogen de gieren al boven onze hoofden en vlak voordat de ceremonie begon had je het dan toch al over een groep van 100 gieren.
De ceremonie vond plaats onderaan een heuvel. De menigte die op dit tafereel was afgekomen (deed qua aantallen niet onder voor de gieren) kon vanaf de linkerkant meekijken. De ceremonie zou om 13:30u. beginnen, maar begon pas om 14:45u. omdat de lichamen later aankwamen. Elk lichaam dat aankwam werd eerst drie keer om een kleine tempel gedragen en daarna bij elkaar neergelegd terwijl de gieren (en mensen die foto’s wilden nemen) op afstand werden gehouden met doeken die het zicht versperde. We denken dat de lichamen hierna gezegend werden, waarna de monniken en familieleden zich van de lichamen terugtrokken. Dit was het teken voor de gieren.
Met z’n allen storten zij zich op de lichamen. Tegen de tijd dat de doeken weg waren gehaald zag je alleen nog maar gieren die de lichamen bedekten terwijl ze zich tegoed deden aan het vlees. Wel zag je af en toe twee gieren vechten om een stuk huid en darm. Het is echt een bijzondere ervaring. Van de monniken die gebeden aan het zingen/uitspreken waren achter ons voordat de gieren hun gang konden gaan tot de geur die er over het terrein hangt en het uiteindelijke “offeren” van de lichamen, is dit toch één van de bizardere rituelen die we hebben gezien/ervaren.
S’ avonds tegen een uurtje of 8 kwam een vriend van Fong Mi langs en liepen we met z’n allen naar een restaurantje om een hap te eten. Gezellig, maar we hadden zoveel gegeten dat onze buik op ontploffen stond (schijnbaar ook iets typisch Chinees ;) ).