De reis naar Tagong was een ontdekkingsreis in de wereld van de mini-busjes. Rond een uur of 9 waren we van het hostel richting de shared-vehicles opstapplek gelopen. Toen we hier waren aangekomen kwam er meteen een man naar ons toe en vroeg: Tagong, Lhagang? Wij zeiden ja en het onderhandelen kon beginnen.
Hij begon op ¥50 per persoon (dit gaf hij aan door 5 vingers op te steken). Bij het hostel hadden ze ons verteld dat de prijs zo rond de ¥40 - ¥50 zou zitten. Wij als Nederlands zitten dan natuurlijk liever rond de ¥40. Chris stak 3 vingers op en de chauffeur begon meteen zijn hoofd te schudden. Hij stak weer zijn 5 vingers op en Chris stak in reactie 4 vingers op. Weer schudde de chauffeur zijn hoofd. Tijd om ergens anders een chauffeur te vinden die het wel voor ¥40 wil doen. We hadden 50 meter gelopen toen dezelfde chauffeur achter ons aankwam lopen; ¥40 per persoon. Deal.
Snel de tassen inladen en we reden langzaam richting Tagong. Langzaam, zodat hij uit het raam kon schreeuwen: Tagong, Lhagang, Tagong, Lhagang. Dit werkte prima, want voordat we Kangding uitreden waren er nog 4 personen bijgekomen.
De weg naar Tagong was redelijk goed, op een paar slechte stukken na kon de chauffeur hard doorrijden. Dit deed hij dan ook; hard optrekken, harder remmen en inhalen in bochten. Af en toe hachelijke momenten, maar we denken dat hij wel wist wat hij deed. Na ongeveer 2 uur kwamen we in Tagong, bij het centrale plein waar ook ons hostel zit, aan.
Nadat we onze spullen in het hostel hadden gedropt gingen we Tagong verkennen. Eerst langs een klooster waar een aantal monniken gebeden aan het oplezen waren en dit afwisselde met muziek. Toen liepen we nog wat door het stadje (wat uit niet meer dan twee straten bestaat) en beklommen we nog een kleine heuvel. We merken hier dat we iets sneller buiten adem zijn bergop lopend, maar hebben verder niet echt last van de hoogte. Toch hebben we het vandaag rustig aan gedaan zodat we morgen een langere wandeling kunnen maken.
Hij begon op ¥50 per persoon (dit gaf hij aan door 5 vingers op te steken). Bij het hostel hadden ze ons verteld dat de prijs zo rond de ¥40 - ¥50 zou zitten. Wij als Nederlands zitten dan natuurlijk liever rond de ¥40. Chris stak 3 vingers op en de chauffeur begon meteen zijn hoofd te schudden. Hij stak weer zijn 5 vingers op en Chris stak in reactie 4 vingers op. Weer schudde de chauffeur zijn hoofd. Tijd om ergens anders een chauffeur te vinden die het wel voor ¥40 wil doen. We hadden 50 meter gelopen toen dezelfde chauffeur achter ons aankwam lopen; ¥40 per persoon. Deal.
Snel de tassen inladen en we reden langzaam richting Tagong. Langzaam, zodat hij uit het raam kon schreeuwen: Tagong, Lhagang, Tagong, Lhagang. Dit werkte prima, want voordat we Kangding uitreden waren er nog 4 personen bijgekomen.
De weg naar Tagong was redelijk goed, op een paar slechte stukken na kon de chauffeur hard doorrijden. Dit deed hij dan ook; hard optrekken, harder remmen en inhalen in bochten. Af en toe hachelijke momenten, maar we denken dat hij wel wist wat hij deed. Na ongeveer 2 uur kwamen we in Tagong, bij het centrale plein waar ook ons hostel zit, aan.
Nadat we onze spullen in het hostel hadden gedropt gingen we Tagong verkennen. Eerst langs een klooster waar een aantal monniken gebeden aan het oplezen waren en dit afwisselde met muziek. Toen liepen we nog wat door het stadje (wat uit niet meer dan twee straten bestaat) en beklommen we nog een kleine heuvel. We merken hier dat we iets sneller buiten adem zijn bergop lopend, maar hebben verder niet echt last van de hoogte. Toch hebben we het vandaag rustig aan gedaan zodat we morgen een langere wandeling kunnen maken.