Na een heerlijk nachtje slapen en bijkomen van de hectische reis van gisteren, gingen we vandaag de stad DeGe verkennen. Maar eerst een hapje eten. Dat is hier nog wat lastiger dan normaal. Meestal hebben de restaurants nog wel wat plaatjes die je kunt aanwijzen, maar hier nergens plaatjes en alleen Tibetaanse tekens. Dit betekent dat je twee dingen kunt doen. Je loopt naar binnen en wijst maar wat aan. Of zoals wij het meestal proberen, we lopen ergens naar binnen waar mensen al aan het eten zijn, ziet het er lekker uit dan wijzen wij aan dat we hetzelfde willen. Zo kwam het dat ons ontbijt bestond uit dumplings en nasi (lekker lekker).
Daarna liepen we nog even door het stadje en zagen een hele stroom mensen lopen. Nieuwsgierig besloten we hen te volgend en kwamen uit bij een tempel. Op de binnenplaats van de tempel was een groot plein waar het halve dorp zich had verzameld op kussens, krukjes en karton. Hier stond duidelijk iets op het punt van beginnen en dus bleven wij ook maar even. Na een klein uurtje wachten, luisterend naar de Tibetaanse gebeden die uit de speakers schalden, begon de daadwerkelijke ceremonie.
Eerst liep er een monnik tussen de mensen met een wierrookbrander die hij heen en weer zwaaide (zoals wij dat kennen in de kerk). Toen hij in de buurt van ons kwam begonnen de mensen om ons heen ineens te buigen. Wij, niet meer willen opvallen dan we al deden, bogen maar snel mee.
Daarna kwam deel 2 van de ceremonie, wat ik niet anders kan omschrijven dan as over je heen krijgen; een groep monniken kwam het plein op met kleine goudkleurige bakjes. In deze bakjes zat iets dat leek op as (waarschijnlijk van de wierook?). Deze begonnen ze, terwijl ze door de menigte liepen, over iedereen heen te strooien. Toen de monnik bij ons in de buurt kwam begonnen mensen weer te buigen. Echter begonnen ze zich ook naar voren, richting de monnik te drukken; het zal vast heel belangrijk zijn om het as over je heen te krijgen. Nadat iedereen een beetje as over zich heen had gekregen liepen de monniken weer weg en was het 15 minuten later tijd voor het laatste en natste deel van de ceremonie.
Weer kwam er een groep monniken tevoorschijn, deze keer met een soort van koperen theekannen met een smal tuitje. In deze kannen zat een gele substantie dat nergens naar smaakte. Hoe weten we dit? Nou omdat iedereen zijn hand (of flesje) uithield, de monniken er wat van dit spul in goten en de mensen dit half opdronken en toen met hun handen door hun haar gingen. Chris dacht, goh wat leuk, dat ga ik ook doen. Na helemaal gezegend en gereinigd te zijn was de ceremonie afgelopen en liepen we weer het stadje in. Dit was niet de enige keer die dag dat mensen zich in zulke getalen verzamelden.
Zo blijkt dat de meeste mensen na het werk een aantal (soms telden we wel 30x) rondjes om de befaamde drukkerij van DeGe heen lopen (hierover morgen meer). Omdat er weinig toeristen dit gebied aan doen, keken mensen altijd even op (en knalden soms bijna tegen de muur aan) als ze ons zagen zitten op een bankje bij de drukkerij, waarna ze ons met een glimlach begroetten en weer verder rondjes liepen.
Een bijzondere dag vol Tibetaanse cultuur.
Daarna liepen we nog even door het stadje en zagen een hele stroom mensen lopen. Nieuwsgierig besloten we hen te volgend en kwamen uit bij een tempel. Op de binnenplaats van de tempel was een groot plein waar het halve dorp zich had verzameld op kussens, krukjes en karton. Hier stond duidelijk iets op het punt van beginnen en dus bleven wij ook maar even. Na een klein uurtje wachten, luisterend naar de Tibetaanse gebeden die uit de speakers schalden, begon de daadwerkelijke ceremonie.
Eerst liep er een monnik tussen de mensen met een wierrookbrander die hij heen en weer zwaaide (zoals wij dat kennen in de kerk). Toen hij in de buurt van ons kwam begonnen de mensen om ons heen ineens te buigen. Wij, niet meer willen opvallen dan we al deden, bogen maar snel mee.
Daarna kwam deel 2 van de ceremonie, wat ik niet anders kan omschrijven dan as over je heen krijgen; een groep monniken kwam het plein op met kleine goudkleurige bakjes. In deze bakjes zat iets dat leek op as (waarschijnlijk van de wierook?). Deze begonnen ze, terwijl ze door de menigte liepen, over iedereen heen te strooien. Toen de monnik bij ons in de buurt kwam begonnen mensen weer te buigen. Echter begonnen ze zich ook naar voren, richting de monnik te drukken; het zal vast heel belangrijk zijn om het as over je heen te krijgen. Nadat iedereen een beetje as over zich heen had gekregen liepen de monniken weer weg en was het 15 minuten later tijd voor het laatste en natste deel van de ceremonie.
Weer kwam er een groep monniken tevoorschijn, deze keer met een soort van koperen theekannen met een smal tuitje. In deze kannen zat een gele substantie dat nergens naar smaakte. Hoe weten we dit? Nou omdat iedereen zijn hand (of flesje) uithield, de monniken er wat van dit spul in goten en de mensen dit half opdronken en toen met hun handen door hun haar gingen. Chris dacht, goh wat leuk, dat ga ik ook doen. Na helemaal gezegend en gereinigd te zijn was de ceremonie afgelopen en liepen we weer het stadje in. Dit was niet de enige keer die dag dat mensen zich in zulke getalen verzamelden.
Zo blijkt dat de meeste mensen na het werk een aantal (soms telden we wel 30x) rondjes om de befaamde drukkerij van DeGe heen lopen (hierover morgen meer). Omdat er weinig toeristen dit gebied aan doen, keken mensen altijd even op (en knalden soms bijna tegen de muur aan) als ze ons zagen zitten op een bankje bij de drukkerij, waarna ze ons met een glimlach begroetten en weer verder rondjes liepen.
Een bijzondere dag vol Tibetaanse cultuur.